- توضیحات
-
زیر مجموعه: فرمایشات آیت‌الله بهجت قدس‌سره
-
دسته: گناه، ترک معصیت
-
بازدید: 11807
يكى از علماى بزرگ و اهل معنى شخصى را در صحن مبارك حضرت اميرعليه السّلام ديد كه از نهايت تواضع و ادب و ذلّت در برابر مقام شامخ ولايت مولى الموحدين ايستاده و چنان سر به زير و افتاده و خاضع بود كه گويى با سر راه مى رود.
آن عالم عابد ربّانى پيش آن مرد شريف و بزرگوار كه عمرش از هفتاد به بالا بود رفت و از وضع حال و كيفيت زندگى او جويا شد. آن مرد شريف فرمود:
از زمانى كه پا به تكليف گذاشتم تاكنون از روى عمد و دانسته گناه نكرده ام .
البته آن طور مواظبت و دقت و مراقبت اين گونه نتيجه را دارد.
.jpg)
از واضحات است كه ترك معصيت در اعتقاد و عمل بى نياز مى كند از غير آن ؛ يعنى غير محتاج است به آن ، و او محتاجِ غير نيست ، بلكه مولِّد حسنات و دافع سيّئات است : (وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالانْسَ إِلاّ لِيَعْبُدُونِ.) [يعنى ] عبوديّتِ تركِ معصيت در عقيده و عمل .
استادى براى شاگردش كه مىخواست از روى آب عبور كند، چيزى نوشت و شاگرد با آن نوشته از آب عبور مىكرد، يك وقت به نظرش رسيد كه نوشته را باز كند و ببيند كه اين طلسم چيست كه به او داده و به همراه دارد، باز كرد، ديد «بسم اللّه» است، بعد از آن ديگر نتوانست از روى آب عبور كند!
