- توضیحات
-
زیر مجموعه: فرمایشات آیتالله بهجت قدسسره
-
دسته: ابتلائات و گرفتاریها
-
بازدید: 11341
انسان هميشه نيازمند است، محل ابتلاست. اگر از جهتى احتياجش رفع شود، از جهت ديگر مبتلا مىشود؛ مثلاً اگر فقرش رفع شود، مريض مىشود. اگر مريض هم نشد، مثلا به زندان و امثال آن مبتلا مىشود، حالا يا با جهت يا بدون جهت، با وجود اينجور بلاها آسايش و امان از دستش مىرود.
لذا در بعضى از روايات آمده است كه خداوند مى فرمايد: «عبادت فردا را از تو نخواستم، تو هم روزى فردا را از من نخواه». ظاهرا روايتى به اين مضمون داريم : «من أصبح مخلّى فى سربه، معافى فى بدنه، و عنده قوت يوم فقد أصبح ملكا».[۱]
۱. قال رسول الله صلیاللهعلیهوآله: «من اصبح امنا فی سربه معافی فی بدنه و عنده قوت یومه فکانما حیزت له الدنیا بحذا فیها»؛ بحارالانوار ج72، ص69. یا در روایت دیگر است : «. . . فکانما خیرت له الدنیا»؛ بحارالانوار، ج72، ص65.
وجود مقدس رسول خدا صلیاللهعلیهوآله می فرمایند: «کسی که صبح کند و شب را به روز آورد و در بدنش صحت و سلامتی داشته باشد و در زندگیاش مطمئن و از شر مردم (و سلطان جائر) در ایمنی بوده و درعینحال غذای آن روز را داشته باشد، مانند این است که دنیا با تمام جوانب و اطرافش برای او مهیا و آماده شده است».